Een ochtend uit het leven van..

"Zo, we treffen het met het weer vandaag" zegt ze. "We kunnen er vanmiddag misschien wel eens op uit trekken".  Annemarie's hart maakt een sprongetje. Ze vindt het heerlijk om er op uit te trekken, vooral op donderdag, als het marktdag is in Middelburg. In gedachten neemt Annemarie alweer plaats op een terrasje, waar ze alle mensen kan aanschouwen.
Ze neemt een slok van haar koffie en samen nemen ze de krant door. Het raam staat half open en buiten hoort ze mensen praten. Het zijn Andries en Huibregt. Ze zijn aan het werk in de moestuin. De moestuin staat vol met prei, wortelen, tomaten en komkommers. Aan de bomen groeien appels, peren en pruimen. Andries en Huibregt staan aan de verhoogde tafels, bij de aardbeien en de sla. Ze bewonderen de oogst. Wat hangen er dit jaar toch veel aardbeien aan. Annemarie steekt haar hoofd naar buiten en roept naar beneden: "Zeg jongens, niet alles 
opeten hè! Zelf heeft ze ook graag aardbeien. Om zo op te eten, maar Rien kan er ook altijd van die heerlijke bavaroise van maken. Ja, die Rien, de kok hier in huis, die kan goed koken. Dat deed Annemarie vroeger ook zo graag. Koken. Ja, koken voor gasten. Wat had ze het daar altijd druk mee. Maar nu helpt ze Rien ermee. Ze snijdt de groenten, roert in de pannen en met haar kleindochter maakt ze soms de menukaartjes en kleedt ze de tafel feestelijk aan. Haar kleindochter is elf en zit hier vlakbij op school en komt tussen de middag regelmatig mee-eten. Sophie kent iedereen hier wel. Van het weekend heeft ze met Andries nog een kunstwerk gemaakt, een konijn van houten schijven. Die moet daar nu ook ergens in de tuin staan. Ja, knutselen dat kunnen die twee wel. Er staat hier van alles. Zelf is ze niet zo van het knutselen. Ze kijkt er liever naar.
Annemarie staat op. "Is mijn haar al droog?" vraagt ze. "Dan kunnen we naar de markt."

Hij kijkt naar de pergola ernaast. Tegen de pergola groeit de 'Constance Spry', een engelse roos. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Vroeger hadden ze een tuin vol met engelse rozen. Prachtige roze rozen. Ze ruiken altijd zo lekker. Zijn vrouw houdt ook zo van engelse rozen. Zij heeft echt groene vingers. Nu werkt zij niet meer zoveel in de tuin, maar vroeger wel. Alles wat ze aanraakte bloeide. Adrie snoeide de rozen altijd voor haar. Goed kort, en laag bij de grond. De groei moet vanuit de wortels komen, zei hij dan. Het was altijd fijn met haar samen in de tuin. Misschien komt ze later vanmiddag nog even naar buiten. Hij kijkt schuin naar boven, naar de kamer waar ze ligt te rusten. Ze is nog een beetje moe van gisteren. Adrie moet altijd wat te doen hebben. Hij heeft zijn leven lang gewerkt, altijd bezig. Als hij stil zit, gaat het niet goed met hem, wordt hij maar onrustig van. Fijn, dat hij de tuin nog kan onderhouden. Elisa, de verzorgende, komt langs met de kruiwagen. Zij heeft de buxus haag gesnoeid en komt langs om al het tuinafval op te halen. Zij kijkt naar boven naar de lucht en veegt een paar zweetdruppels van haar voorhoofd. "Weertje he, Adrie", zegt ze. Hij knikt en lacht naar haar. Even verderop hoort hij het piepen van het tuinhek. Via de poort van het tuinhek kom je in het park. Daar komt Kwibus aangerend, een rasechte poedel die je altijd vrolijk komt begroeten en ook graag buiten is. Zie je Kwibus, dan kan Catelijne niet ver weg zijn. Catelijne en Monique, de verzorgende hebben met Kwibus in het park gewandeld. Daar heeft hij vast achter de eenden aangezeten. (Hij zal het ook nooit afleren.)  "Lust je wat te drinken?", klinkt het naast hem. "Er is verse vruchten bowl gemaakt", zegt Elisa terwijl ze haar handschoenen op de kruiwagen legt. Op het terras ziet Adrie een grote kan staan. Oh, dat klinkt verleidelijk. Adrie staat op, recht zijn rug en snuift nog even de zoete geur van de 'Constance Spry' in zijn neus. Terwijl Kwibus vooruit rent, neemt Elisa Adrie mee aan haar zij. En het maak niet uit of hij nou zijn schoffel vast heeft of zijn wandelstok. Hij heeft vandaag hard gewerkt.